چشمهاي ساده ام خستهء نگاهها
طاقتي که طاق شد در حضورآهها
يک اميد بي رمق دردلم نشسته است
خسته مي کند مرا امتداد راه ها
اي صداي شعر من باورم نمي شود
درد پاي کهنه است سهم بي پناه ها
قطره قطره اشک شد بغضهاي ساکتم
پس چرا نيامدي روز وماه وسالها
با تمام خستگي باز هم صدا زدم
جاي عشق را گرفت عاقبت گناهها
تا طلوع چشم تو پلک هم نمي زنم
گرچه خسته ميشوم در مسيرراهها