از گرگهای شهر چرا گول میخوریم؟
برای بار سومی بود که از پسرک فال میخریدم و هر سه بار این غزل:
یوسف گم گشته باز اید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن
وین سر شوریده باز اید بسامان غم مخور
ناخود آگاه یاد این شعر افتادم
ما ساده ایم و در همه جا گول می خوریم
هر روز از زمین و هوا گول می خوریم
خواندیم قصه ی (( بز زنگوله پا )) ولی
از گرگ های شهر چرا گول می خوریم ؟
از طفل ِ گل فروش گذر می کنیم و بعد
با التماس های گدا گول می خوریم
همچون کلاغ ِ روی درختیم و دائما
با هر کلام حمد و ثنا گول می خوریم
(( شنگول )) قصه ایم و همین نقطه ضعف ماست
هر بار از طریق ریا گول می خوریم
همچون زنی کبود و کتک خورده گاه گاه
با سنگی از تبار طلا گول می خوریم
حافظ ، هنوز یوسف ما برنگشته است
با فال های شعر شما گول می خوریم